Nie odzywałam się,bo nie chciałam by moja obecność była zbyt kłopotliwa.
-Jesteś kompletną idiotką!-wrzasnął Naruto.-Nigdy nie zaakceptuję cię jako siostry!
-Nikt cię o to nie prosi!Po za tym ja też nie chcę mieć za brata takie beztalencie jak ty!
-Beztalencie?!
-Tak!
"Bla,bla,bla"Tak było od czasu zakończenia wojny...Zresztą wygranej tylko dzięki Hezie...Wstałam i ostrożnie ich wymijając wyszłam z domu,tymczasowo przyznanego im od wioski.Nadeszło późne lato,ale ja czułam się przybita jakby był co najmniej luty.Nie pasowałam tam,do tego silnego świata,gdzie taka jednostka jak ja nic nie znaczy...Westchnęłam ciężko i skierowałam się w kierunku restauracji,w której pracowałam.Był to mój tak zwany "plan B",gdyby moje zamiary o porzuceniu bycia ninja weszły w życie.Jak zwykle przebrałam się w najbardziej zawstydzający strój świata,czyli krótką czarną mini,tego samego koloru koszulkę na ramiączkach,a na nią nałożyłam wyciągniętą,czerwoną bluzkę.Następnie związałam włosy i niechętnie ruszyłam do pracy.Przybrałam swoją "kamienną" twarz i zaczęłam biegać między stolikami. Właśnie czyściłam kufel,gdy przy barze zasiadła zdołowana Temari.
-Setkę poproszę.-burknęła
-Temari-chan,wiesz że nie mogę...-próbowałam jej odmówić
-Hinata!Odmówisz cierpiącemu?!
-He.-westchnęłam-Niech będzie,ale co się stało?
-Świnka morska mi zdechła.-warknęła
-To nie fair!Ja ci mówię,gdy coś mnie męczy,a ty jak jesteś wściekła to od razu zamykasz się na trzysta zamków!-sama się zdziwiłam,że tak się zdenerwowałam.
-Przepraszam.-szepnęła-Po prostu znowu się pokłóciłam...
-...z Shikamaru o to,że kobiety są irytujące?
-Widzisz,po co mam ci mówić skoro ty i tak wszystko zawsze wiesz?!
-Nic na to nie poradzę...Wybacz,muszę wracać do pracy.
-Z tego co widzę to nie tylko ja mam zjechany humor.-powiedziała wypijając zawartość kieliszka
Zignorowałam ją i zaczęłam przyjmować zamówienia.Temari zmyła się około w 21,a ja skończyłam o 23. Idąc miastem zobaczyłam Hezę niosącą wielką skrzynię pełną przeróżnych buteleczek,tabletek,maści i kremów.
-Heza-chan!Co to?-zatrzymałam ją.
-A,to!-podrapała się w tył głowy z zakłopotania.-Widzisz...trochę mnie poniosło i wypchnęłam Naruto przez okno.
-Co?!Na-Naruto-kun jest ranny?!
-Od razu rany!-jęknęła.-Po prostu trochę poobijany...Po za tym nie powinnaś martwić się tak o chłopaka, który ugania się za tą różową zdzirą!
-Może.-szepnęłam,pochylając głowę.
-A właśnie!Wracasz ze mną do domu,czy...
-Nie,wrócę do siebie.
-Jesteś pewna?-spytała zaniepokojonym tonem.
Pokiwałam głową i ruszyłam w kierunku posiadłości.Szłam wolnym krokiem przez park otaczający odbudowany dom klanu.Po jakimś czasie przebiłam się przez krzaki i stanęłam przed drzwiami. Wiedziałam,że i tak otwarte,więc nacisnęłam klamkę i weszłam do środka.Już na wejściu usłyszałam krzyki Hanabi:
-Tato,nie denerwuj się!Ona naprawdę nic złego nie zrobiła!
Wtedy zobaczyłam wściekłego ojca idącego wprost na mnie.
-GDZIE TY BYŁAŚ?!-wrzasnął uderzając mnie w twarz tak mocno,że przeleciałam przez papierowe drzwi.
-Tato!-próbowała go powstrzymać,ale ją odepchnął
-GDZIE?!ODPOWIADAJ!-kopnął mnie w brzuch
-Przepraszam.-szepnęłam tylko
-Neji!Neji!-krzyczała Hanabi
Złapał za kołnierz mojej bluzy,podniósł mnie wysoko i po raz kolejny uderzył w twarz.Potem jeszcze raz, ponownie i aż przestałam liczyć...Nagle poczułam,że ktoś łapie mnie w biodrach i odciąga.
-Wuju,już wystarczy!Ona ledwo dycha.-usłyszałam spojony głos kuzyna
-Jak jest słabeuszem,to niech ginie!
-I co ci to da?Rada ci tego nie daruje...Wuju,proszę.
-A zabieraj ją!-warknął po namyśle
-Chodź-usłyszałam i poczułam,że bierze mnie na ręce.
W moim "pokoju":
-Neji,daj mi to,ja ją opatrzę.-powiedział Hanabi
Nagle poczułam pieczenie na ręce,potem na brzuchu,a najbardziej na dekolcie.Aż wygięłam się w pół z tego bólu.Po pół godzinie skończyła.Gdy wstawała złapałam ją obolałą dłonią za nadgarstek i szepnęłam:
-Dziękuje.
Wyrwała rękę i po chwili usłyszałam trzask drzwi.Z trudem otworzyłam oczy i zobaczyłam,że leżę na starej kozetce na strychu,który był uważany za moją sypialnię.
-Jesteś zadowolona,Hinata-sama?-spytał Neji-Warto było?Przecież twoje ucieczki i tak nie mają sensu, chyba że jesteś masochistką!
-Może jestem.-szepnęłam ukrywając rumieniec pod kocem
-Rób jak chcesz.Dobranoc!
Wyszedł,a w pomieszczeniu zapanowała cisza.Z trudem przekręciłam się na drugi bok i nie zasypiając zaczęłam analizować moje życie.Około 4 nad ranem stwierdziłam,że jedyne co mi pozostało to się zabić."Dziś nie mam na to siły,za bardzo bolą mnie kości".Zasnęłam.
Hinata wyszła z domu bez słowa i od razu skierowała się do Uzumakich.Nietrudno było się domyślić,że są w domu,bo już kilometr przed słyszała krzyki Hezy i czyjeś jeszcze.Weszła na ganek i w tym momencie omal nie została zabita przez drzwi.Z domu wybiegła Sakura cały czas rzucając obelgami w kierunku Hezy,która rzucała w nią rozmaitym sprzętem kuchennym.
-Ha!Nie trafiłaś!-śmiała się Haruno
-Poszła won,bo psami poszczuję!-krzyknęła Heza,wskakując na balustradę
-Czyli sobą?!
-Teme!-warknęła,a po chwili zeskoczyła i dopiero wtedy ujrzała Hyuugę stojącą naprzeciwko.-Ohayo, Hinata!...Oj,co się stało?O co chodzi z tym kapturem?
Podeszła do niej i odsłoniła jej twarz.Hinata szybko z powrotem nasunęła kaptur,ale blondynka i tak dostrzegła wielką śliwę pod okiem.
-Tak myślałam.-westchnęła.-Wchodź!Coś na to poradzimy.
-Dzi-dzięki Heza-chan.
-Proszę.-uśmiechnęła się szeroko
-Jestem.-usłyszały obojętny głos Naruto.-O,Hinata!Cześć!
-Ohayo,Naruto-kun!-przywitała się cała zarumieniona
-Jakie to irytujące!-jęknęła stukając Hyuugę w czoło.-Nie rumień się.-dodała szeptem
Dziewczyna spuściła głowę ukrywając zażenowanie.
-Kiedy będzie obiad?-spytał Naruto
-Masz ręce,więc se zrób!-warknęła blondynka
-Tak?
-A co,wątpisz że je masz?!
I znowu kłótnia.Hinata wiedziała,że się już z nimi nie dogada, więc po prostu wyszła.Ruszyła do pracy,bo o 15 zaczynała zmianę...Było całkiem spokojnie,bo w dni powszednie i tak nie mieli wielu klientów.Gdy wycierała blat,po drugiej stronie lokalu rozmawiały dwie zakapturzone osoby:
-To ona?Jesteś pewna?
-Dam se rękę uciąć,że tak!
-Chyba jej...To idziemy?
-Yhym.
Godzina 23:
-Tu jest twoja wypłata,Hinata-chan!
-Dziękuje,Mobu-san!Do zobaczenia jutro!
-Pa,pa!
Wyszła na zewnątrz bocznym wyjściem,zapięła suwak kamizelki i już chciała ruszyć do domu,ale jakieś dwie osoby zagrodziły jej drogę.
-O co chodzi?-spytała zaniepokojona
-O ciebie.-usłyszała kobiecy głos
W tym momencie poczuła uderzenie w szyję i straciła przytomność.
-Bądź choć raz gentlemanem i ty ją ponieś!-warknęła kobieta
-Mam nadzieję,że nie waży dużo.-jęknął
"Tak właśnie zniknęłam..."
