Rozdział 2

 Wielki las rozpościera się tuż przed moim małym, zmarzniętym nosem. Wiatr czochra długie kosmyki mięciutkiego włosia, przez co nie widzę nic za ich granatowych granic, a na pewno nie to co bym chciała. Obcasem buta wystukuję dziwny rytm, by doprowadzić do szału moich „prześladowców”, a dokładniej tego jednego, konkretnego idiotę! Przywiązuje liny do drzew, tak by tworzyły kształt trójkąta. Zaczynam walić nogą coraz mocniej i zauważam, że żyły na jego czole napinają się znacząco. W pewnym momencie łapie mnie za ręce, obwiązuje je grubym, drapiącym sznurem, a ja otwieram szeroko oczy ze zdziwienia.

-Co ty wy-wyrabiasz?-pytam.

 Nic nie odpowiada. Odwraca się do mnie tyłem, ale i tak mogę dostrzec jego złowieszczy uśmiech, który wzbudza we mnie odruch strachu.

-Ty pierwsza, Emedi.-mówi do czarnowłosej.

-Super.-„brak entuzjazmu”-Ty, Sano, idziesz ze mną!

-Pytasz, czy rozkazujesz?

-A jak myślisz?

 Oboje związują sobie ręce i cofają się spory kawałek od jakiegoś niezauważalnego dla mnie punktu. Sasuke smaruje nam sznury przy dłoniach jakąś mazią, a następnie podpala pozostałą część.

-Zwariowałeś?!-krzyczę.

-Cisza!-warczy Emedi.

 W tym momencie zaczynają biec i…O shit! Zniknęli! Nie ma ich! Ani śladu! Rozglądam się spanikowana na boki, ale jedyne co widzę to wysoko uniesione brwi Uchihy.

-Gdzie oni…?

-Teraz my.

-He? Co?

 Podchodzi do mnie i przywiązuje się drugą stroną sznura, która mimo wszystko nadal nie zajęła się ogniem. Nieruchomieję, bo mówiąc szczerze to boję się jak cholera! Ciągnie mnie w to samo miejsce, w którym prawdopodobnie zniknęła tamta dwójka.

-Nie…Nie, nie zgadzam się! Nie chcę, błagam!

-Cicho bądź.

 Mówi to w jakiś dziwnie miły i opiekuńczy sposób. Zero szorstkości, chamstwa, a nawet irytacji. Powolnym ruchem pociera mi dłoń swoim kciukiem, co ponownie wprowadza spokój w mojej głowie.

-A teraz zamknij oczy i zaufaj mi.-szepcze.

-Musisz mieć naprawdę wielki interes, by być dla mnie tak miłym.-chichoczę uspokojona.

 Opuszczam powieki, dając mu się całkowicie kontrolować. Przez chwilę kręci mi się w głowie, a po chwili…spadamy? Nie wrzeszczę, tylko próbuję się czegoś złapać, ale nagle się zatrzymujemy. Czuję uścisk na nadgarstkach. Otwieram ostrożnie oczy i rozglądam się dookoła. Widzę grymas Sasuke i tak naprawdę to nie chcę widzieć nic innego…Znów się boję, co?

-Tylko nie wrzeszcz.-mówi spokojnie.

-Co…?

 Znów nie kończę, bo sznur który nas trzymał zrywa się i spadamy w dół. Wybacz Uchiha, ale nie dam rady. Zaczynam krzyczeć w niebogłosy, a do tego czuję że pod wpływem prędkości ześlizgują się ze mnie ubrania. Wpadamy do wody. Zimne prądy otaczają mnie dookoła, wywołując u mnie dreszcze. Ból w klace piersiowej i nosie uderza we mnie z siłą torpedy. Ciśnienie rośnie, więc pewnie tonę. Ale dlaczego nie walczę? Powinnam się szarpać i próbować wypłynąć, ale w sumie…to po co? Wypuszczam resztkę powietrza i czekam na to co ludzie nazywają „białym tunelem”…Ale kurde, co to? Zamiast bieli widzę czerń, a do tego coś ciągnie mnie za linkę na nadgarstkach. Przechylam głowę z ciekawską miną. Już chyba nawet zapomniałam, że nie mam czym oddychać. Odruchowo próbuję złapać oddech w wodzie, wciągając i wypuszczając tlen ustami. Nagle czuję pociągnięcie w górę. Ktoś chce mnie wyciągnąć! O, nie! Wbijam paznokcie w coś co przypomina rękę, a czarny punkt wypuszcza bąbelki. Wtedy dostrzegam ciemne oczy, które pokazują gniew połączony z rządzą mordu. Łapie  mnie za dłonie i ciągnie za sobą ku powierzchni. Wyciąga mnie ponad taflę, a ja łapczywie wciągam tlen, który w mgnieniu oka odpędza ból. Oddycham ciężko, zastanawiając się co ja właściwie chciałam zrobić!...Znowu ktoś mnie ciągnie. Co ja, manekin jestem?! Uderzam plecami w twardą ziemię, porośniętą amortyzującą trawą. Marszczę czoło, zarówno z bólu jak i złości, że mi się nie udało…Przez chwilę marzyłam, że po drugiej stronie czeka na mnie książę na białym koniu, który zabrałby mnie do swojego pięknego pałacu, pełnego drogich obrazów z wykrzywionymi i nieprawdziwie upiększonymi twarzami oraz nagie rzeźby powyginane w przeróżnych pozach, tak jakby chciały ukryć swój brak strojów. Do tego byłby szalenie przystojny, dobrze zbudowany, a także szarmancki, kulturalny, z poczuciem humoru, który nie widziałby świata poza mną!

-Oj, czy ty mnie w ogóle słuchasz?!-wybudza mnie z krainy marzeń głos Uchihy.

-Masz białego konia?-pytam.

-Co takiego?

-A nic. Za głupi jesteś, by to zrozumieć.

-Co?

 Wstaję, otrzepując się z trawy, która przykleiła się do mokrych spodni, które pewnie zdejmę tylko za pomocy obcęgów. Teraz dopiero zauważam, że podczas spadania rozerwała mi się bluzka i stoję w samym staniku! Przegryzam wargę, cały czas patrząc w dół i kiwając głową.

-Nie mogłeś mi powiedzieć, nie?-pytam zaciskając pięści.

-Tak ci lepiej.-uśmiecha się chytrze.

 Odwracam głowę, chcąc mu pokazać, że jestem obrażona, ale to co dostrzegam sprawia, że zapominam o Bożym świecie…To na pewno nie jest żadna z wcześniej widzianych mi wiosek…

 Obiegam wzrokiem każdy, nawet najmniejszy, element. Stawiam powoli kroki do przodu, by jak najbardziej zbliżyć się do tej „iluzji”.

-Napatrzyłaś się już?

-Co to jest?-pytam nawet na niego nie patrząc.

-Tokyo.

-Że niby co?

-Tokyo. Stolica Japonii…A no tak, ty nie masz o niczym pojęcia! Znajdujemy się obecnie w świecie, który „starsi” ukrywali przed nami przez wieki. Nie ma tu ninja, jutsu, ani innego badziewia. Tu jest…inaczej.

-Co ty pieprzysz?!-warczę, a on wywraca oczami.

-Nie pieprzę, tylko próbuję przybliżyć ci twoją obecną sytuację.

-Ale…

-Uchiha!-przerywa mi nawoływanie czarnowłosej.-Jak tam? Słyszeliśmy jak wrzeszczała i sądząc po jej stanie garderoby to musiałeś mieć niezły ubaw, nie Sasuke?

 Uchiha wzrusza tylko ramionami. Patrzą na mnie z cwaniackimi uśmieszkami, a ja zawstydzona oblewam się płomiennym rumieńcem i odruchowo odwracam głowę.

-Nie wasza sprawa.-burczę.

-Idziemy? Zaraz się tu zlecą ciekawscy.-mówi Sasuke, wymijając nas i wychodząc z pomiędzy krzaków.

-Rumienisz się, Sasuke?-krzyczy za nim Sano.-Ja tak, a ty?

-Odwal się.

-A więc jednak!

 Patrzę za nimi z wciąż czerwonymi policzkami i lekko rozchylonymi ustami. Nagle widzę dłoń wysuniętą w moim kierunku. Unoszę wzrok i patrzę na beznamiętną twarz czarnowłosej.

-Wiem, że nic z tego nie rozumiesz, a przynajmniej trudno ci to zaakceptować, ale ten świat jest lepszy. O wiele lepszy.-mówi spokojnym i troskliwym głosem.

 Trochę mnie to dziwi, bo myślałam że jest brutalna i bez serca, a tu proszę! Niestety już po chwili to króciutkie wrażenie znika bezpowrotnie. Bowiem wyjmuje z kieszeni paczkę papierosów i zapalniczkę. Dobra, to wiem już o niej tyle, że jest inteligentna, czasami agresywna i najprawdopodobniej kiedyś będzie miała raka płuc!...Zaczynam biec za chłopakami, zostawiając ją z tyłu, bo czuję się zagubiona i nie wiem o co chodzi.

„Czemu tutaj jestem?!”